Safarimeisje

Op safari

Meerdere keren per week ga ik met de cliënten naar de winkel voor boodschappen. Zo ook laatst, op een maandagavond… 

Martijn, één van de cliënten, heeft verfspullen nodig, want hij wil zijn appartement opknappen. Samen gaan we naar de bouwmarkt. Als we net bij hem de deur uitlopen, komen we de buurman tegen met zijn hondje. Zoals altijd wordt Martijn groots en uitgebreid begroet: “Hoi buurman, hoe gaat het?” Ik lijk wel onzichtbaar, maar dan zegt de buurman ineens: “Goh, gaat je begeleidster op safari?” Wijzend naar mijn schoenen met tijgerprint. Dan floep ik er zomaar uit: “Ik ben net terug! En van mijn buit heb ik mijn schoenen gemaakt.” Martijn ligt in een deuk, maar de buurman reageert niet op mijn opmerking. Ergens vind ik dat toch wel wat onbeleefd.

Volwaardige buren

Later die avond ga ik met een andere cliënt boodschappen doen en weer komen we dezelfde buurman tegen met zijn hondje. “Dag buurvrouw … en safarimeisje”, begroet de buurman ons. Verbaasd loop ik door. Maar niet veel later verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Ik besef opeens: de buurman en de cliënten zijn hier gewoon buren van elkaar. Ik ben alleen maar een toevallige passant die cliënten ondersteunt. De cliënten, dát zijn de volwaardige buren en bewoners van de stad. En dat is het belangrijkste.

Marjolein

Leonie Roodhuizen
(recruiter bij Siza)
geeft je graag antwoord

Heb je vragen?

Lees in onze privacyverklaring hoe Siza met je persoonsgegevens omgaat.

This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.